it's our world, they can never have it

بعضی آدمها در مسیر زندگیشون پشت فرمون ماشین نشستن. بعضی هاشون صندلی کمک راننده. بعضی دیگه شون نشستن عقب و یک تعدادی هم داخل صندوق عقب طناب پیچ شده ن، چون سعی کرده بودن از ماشین بیرون بپرن. هیچ کس حق نداره انقدر راحت از بازی خارج بشه. این یه توهینه به ساحت بازی و همه ی بازیکنای دیگه ای که توی ماشیناشون گیر کردن. رایج ترین آیتم استفاده شده توی هر ماشین پنجره هاشه. همه به هم زل زدن. همه توی این راه با همیم، منتهی ماشین هامون فرق می کنه و این باعث میشه تنهایی باورنکردنی ای باعث تنگ شدن سینه هامون بشه. آخر آخرش هم هر کسی برای خودش می مونه فقط.

پ.ن1: فرمون رو دادم منو بنشونن عقب؟

پ.ن2: چرا پشت فرمون نمی شینم؟ سوال قشنگی بود. همینو برو بخون فردا بیا برای کلاس کنفرانس بده.

پ.ن3: چون یه تصادف بیشتر از همه به کسی که پشت فرمونه آسیب می زنن.

پ.ن4: آره از تصادف می ترسم. از اینکه سعی کنم و نرسم می ترسم. میخوام حداقل dignity باقی مونده ام رو حفظ کنم ولی کم کم دیگه هیچی داره ازم نمی مونه. نه dignity، نه تلاش، نه ترس.

پ.ن5: اگه یکی نشیم یکی یکی کم می شیم.

برچسب‌ها: مینیمال, اساس جبر

انجمن خون آشامان همونقدر پیگیر منه که هاگوارتز....